*******FJALË MES DY ZEMRASH********

FJALË MES DY ZEMRASH

Po pate fuqi, merri vetëm fjalët dhe ik
Me ikjen tënde bëje fundin më të bukur se fillimin
Me fjalët e mia bëje ndarjen më të bukur se takimin
Gjithë çfarë të duhet nga varfëria ime janë fjalët me të cilat unë u pasurova.
Ndoshta mbas meje s’do të gjesh asgjë më të mirë se vetmia
Por vetmia është ajo që na e mundëson të rrimë me vetveten
Ajo na mëson se mosprania nuk është mungesë
Ata që i duam kurrë nuk mungojnë, janë aty brenda nesh
Mosmungesa e tyre na bënë të vuajmë për mospraninë e tyre
Me vuajtjet tona për ta, i japim kuptim jetës sonë pa ta.

Aq sa i duam ardhjet, i urrejmë ikjet
Mund t’i fshehim plagët por jo edhe dhimbjet
Nëse të plagosa, këtë e bëra që të ta shpëtoj jetën
Njëlloj si i urti që dëmtoi anijen e të varfërve për ta shpëtuar nga piratët
Një zemër që jeton përvujtnisht, është më e fortë se vuajtjet
Zemra s’u krijua vetëm për të dashuruar,
por edhe për t’i duruar vuajtjet që mund t’ia shkaktojë dashuria
Sytë s’u krijuan vetëm për të parë,
por edhe për të qarë për gjërat që kanë hyrë në zemër nëpërmjet shikimt.
Prandaj, merri vetëm fjalët dhe ik se të gjithë kemi nevojë të rrimë me vetveten.

Nëse njëmendësisht mençurinë dhe budallallëkun e ndan një vijë e hollë
Dije se këtë vijë unë e kam fshirë që ndarjet të më bëjnë mirë
Prandaj merri fjalët dhe largohu nëse do të më ndjesh më afër
Nga largësia mund ta shohësh më qartësisht çfarë jam e çfarë kam
Po m’u afrove do të ta lë përshtypjen e një pikture
që duke qenë tepër afër saj, nuk shquan asgjë veç ca vijave
që ka lënë peneli i piktorit në bezin e telajos
Largohu që të më shohësh të tërin, nëse më do të tërin!

Po pate vetëm pak fuqi, merri fjalët dhe ik
Me ikjen tënde do ta kuptosh sa vdekjeprurëse janë gjërat që na mbajnë larg vdekjes
Sa shpesh u ngjajmë mizave që duke iu afruar mjaltit i afrohen fundit të jetës,
Sa shpesh gabojmë nga frika se mos gabojmë
Kur ndjejmë dhimbje të mëdha, të voglat i harrojmë
Kur bien këmbanat e mëdha, të voglat s’i dëgjojmë…
Dhe jeta na shkon duke menduar se një ditë do jetojmë.

Mbase nga fjalët e mia ke marrë aq fuqi sa për të ikur
Dhe me ikjen tënde ta bësh të mundur kthimin tënd
Kur t’i kemi jetuar larg njëri-tjetrit të gjithë dimrat e vuajtjeve tona
Pranvera e jetës do lulëzojë në shpirtrat tanë të përndritur
Atëherë do kemi të drejtë t’ua themi të gjithëve të vërtetën:
S’mund të jemi të gjallë për tjetrin, nëse jemi të vdekur për veten
S’mund t’i pyesim të vdekurit kur janë të pranishëm të gjallët
Ti ik, dhe kur të kthehesh, kthehu prapë me fjalët!
Eh, sado që lotojnë syte, lotët sërish treten
Mes dy emrash, mes dy zemrash, sërish fjalët mbeten.
Fatmir Muja.